زبان و مرگ

ز کتاب زبان و مرگ می‌توان به عنوان «درآمدی درخور به فلسفه» یاد کرد که نشان از «روش تحلیل» کار فکری جورجو آگامبن دارد. او از «امر زبانی» به «امر وجودی» نقب می‌زند و این‌گونه «راه رهایی» را بر «زمین هستی» بنا می‌کند. آگامبن از سویی جهان معاصر را تیزبینانه به نقد می‌کشد و از سوی دیگر نگاهی امیدوار به «اجتماع آینده» دارد. در نوشته‌های او از یک طرف به «نقد منفی» برمی‌خوریم که مشخصه‌ی تفکر اروپایی پس از جنگ است و از طرف دیگر منتقد پرشور و دانایی را بازمی‌یابیم که با دقت و بصیرتی ژرف هر «سند» به جای مانده‌ی «سنت» را می‌کاود و بیش از هر چیز بر امکانات زبانی آن سند تأکید می‌کند. ز کتاب زبان و مرگ می‌توان به عنوان «درآمدی درخور به فلسفه» یاد کرد که نشان از «روش تحلیل» کار فکری جورجو آگامبن دارد. او از «امر زبانی» به «امر وجودی» نقب می‌زند و این‌گونه «راه رهایی» را بر «زمین هستی» بنا می‌کند. آگامبن از سویی جهان معاصر را تیزبینانه به نقد می‌کشد و از سوی دیگر نگاهی امیدوار به «اجتماع آینده» دارد. در نوشته‌های او از یک طرف به «نقد منفی» برمی‌خوریم که مشخصه‌ی تفکر اروپایی پس از جنگ است و از طرف دیگر منتقد پرشور و دانایی را بازمی‌یابیم که با دقت و بصیرتی ژرف هر «سند» به جای مانده‌ی «سنت» را می‌کاود و بیش از هر چیز بر امکانات زبانی آن سند تأکید می‌کند.